6.

Biegłam, jak głupia. Bałam się. Cholernie się bałam, że znów któryś z nich stanie mi na drodze. Mam tego dość. Dlaczego ja musiałam wplątać się w to gówno?! Ugh... dlaczego to nie mogła być jakaś inna dziewczyna? A dlatego, że to właśnie ja mam tego cholernego pecha...

Kiedy już znalazłam się w pokoju mojej przyjaciółki, odetchnęłam z ulgą. Opadłam na łóżko.

-Co jest? - spytała, przyglądając mi się uważnie.

-Byłam dziś u niego... i miło nie było. - wymamrotałam.

-Ale jak to? Zrobił ci coś?! - spanikowała. Machnęłam ręką i zdjęłam kurtkę.

-Nie, ale przyszła jakaś... - zastanawiałam się, pstrykając palcami. -Alex! - oświeciło mnie.

-I co z nią? - spytała, patrząc na mnie, jak na idiotkę.

-To jego panienka do łóżka. - odparłam z niesmakiem. Ariana wytrzeszczyła oczy.

-Jebiesz! - krzyknęła i podniosła się z krzesła.

-Nie drzyj się. - uciszyłam ją. Z powrotem usiadła. -Nie, mówię całkiem poważnie. - odpowiedziałam na jej pierwsze pytanie.

-Kurwa. - mruknęła. Nastała chwila ciszy.

-Masz fajki? - wypaliłam bez przemyślenia tego. Podniosła wzrok i jej buzia delikatnie się otworzyła. Policzkowałam się w myślach.

-Um.,. no mam, a co? - spytała. Matko...

-Daj mi. - to brzmiało bardziej jak rozkaz, ale co tam. Wstała ze swojego miejsca i wyjęła paczkę papierosów z "kryjówki". Jednego dała mi, a drugiego zabrała dla siebie. Wyglądała na bardzo zdziwioną.

-No co? - spytałam. -Jeszcze miesiąc i będę miała te pieprzone 18 lat. - powiedziałam zirytowana.

-No tak, ale to nie powód, żebyś zaczynała z ty gównem, mała. - zdenerwowała się. Wywróciłam oczami.

-Sama to robisz! - warknęłam, a ona odpuściła. - Muszę, po prostu... muszę. - wymamrotałam i wyszłam na balkon. Wzięłam głęboki wdech. Wsadziłam papierosa do ust, po czym szybko go odpaliłam. Ari patrzyła na mnie z podziwem. Zaciągnęłam się ostrożnie, co wywołało u mnie atak kaszlu. Odetchnęłam i spróbowałam jeszcze raz. Szło mi coraz lepiej.

-Czyli jednak nie jesteś grzeczną dziewczynką. - palnęła Ariana, a ja wybuchłam śmiechem. Skinęłam głową i wyrzuciłam niedopałek. Fuu, ohydny smak.

-Dzięki. - mruknęłam. Zrobiłam jeden krok i straciłam równowagę. Cholera, ale to szybko działa.

-Więcej nie palisz. - warknęła moja przyjaciółka. Podniosła mnie i wprowadziła do pokoju. Kiedy tylko usadziła mnie na łóżku, zadzwonił jej telefon.

-Halo? - odebrała i zamarła. -Tak, jest... - powiedziała i popatrzyła na mnie ze strachem w oczach. -Ale... ja... to chyba... dobra. - rzuciła zrezygnowana. -Cześć. - rozłączyła się. Usiadła obok mnie i ja już wiedziałam, że coś jest nie tak.

-Wszystko okay? - spytałam. Podniosła wzrok.

-Liam tu jedzie. - szepnęła. Kurwa!

-Co, do chuja?! - krzyknęłam i nie przejmując się zawrotami głowy, stanęłam na nogi. Zachwiałam się lekko, ale zaraz odzyskałam równowagę. -Po co?! - wydzierałam się spanikowana. Moje ciało ogarnął strach.

-Dowiedział się, że gadałaś z Zaynem i jest, delikatnie mówiąc, wkurwiony. - mówiła szybko, ale ja doskonale ją zrozumiałam. Zaczęłam chodzić po pokoju, kombinując, jak uciec.

-Wyjdę przez okno! - palnęłam i skierowałam się w danym kierunku.

-To nie ma sensu. Oni już tu są. - mruknęła. Kurwa, kurwa, kurwa!

-Czego on chce?! - pytałam samą siebie. Telefon znów zaczął dzwonić.

-No? - odebrała z niepokojem. -Ale Niall.. kurwa, nie!... - i się rozłączyła.. albo on to zrobił. Nie wiem!

-Co? - spytałam, oddychając szybko.

-Idzie tu. - powiedziała. Stanęłam, jak wryta. Po chwili drzwi otworzył się w kurewską siłą, a w nich stał zdyszany i zdenerwowany Liam.

-Idziesz ze mną. - syknął, łapiąc mnie za łokieć i ciągnąc w stronę drzwi. Nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Oddech stał się płytki. Obraz zaczął się rozmywać. Potem pamiętam już tylko ciemność. Chyba zemdlałam...

*Liam*

Ułożyłem Nel wygodnie w moim łóżku. Zdjąłem jej spodnie i koszulkę, co wywołało u mnie małe podniecenie. No kurwa, zajebiste ma ciało.

Wyszukałem jakiejś swojej koszuli i założyłem jej ją niechętnie. Tak, byłem wkurwiony, ale sadystą nie jestem.

Opatuliłem ją kołdrą i przez chwilę na nią patrzyłem. Uśmiechnąłem się pod nosem. Była taka piękna...

Policzkując się w myślach, opuściłem pokój, kierując się do kuchni. Chwyciłem jedno piwo i wtedy do pomieszczenia wszedł Malik.

-Co z nią? - spytał, jak gdyby nigdy nic. Zacisnąłem mocno szczękę.

-Odpierdol.się.od.niej. - powiedziałem, cedząc każde słowo. Uśmiechnął się szyderczo.

-Liam, nie denerwuj się. Chcę ją tylko przelecieć. - rzucił, wyraźnie z siebie zadowolony. Przesadził.

-Powiedziałem coś, kurwa. - warknąłem i wymierzyłem mu cios w brzuch. Zgiął się w pół.

-Ja pierdole! O co ci chodzi, Payne?! Na żartach się nie znasz?! - mamrotał, zwijając się z bólu.

-Nie waż się jej tknąć. - ostrzegłem go i wyszedłem. W salonie siedział Lou i Niall.

-Gdzie Harry? - spytałem na wejściu.

-Pewnie poszedł na dziwki. - palnął Lou, a ja zacząłem się rechotać.

-Taa, to całkiem możliwe. - rzuciłem i usiadłem na kanapie.

-Mamy zamówienie na jutro. Dość spory towar i niezła sumka. - oznajmił Horan. Uśmiechnąłem się.

-Co dokładnie mam dostarczyć? - spytałem i wziąłem spory łyk złotawej cieczy.

-Amfetamina, kokaina i heroina. - powiedział. -To co zawsze. - wzruszyła ramionami.

-Szykuje się wypłata! - klasnął w dłonie Tomlinson. Zerknąłem w prawo i zobaczyłem Channel. Blondynka natychmiast popędziła na górę.

-Kurwa. - syknąłem i ruszyłem za nią. Kiedy tylko przekroczyłem próg pokoju, zobaczyłem, że jej nie ma. Spanikowałem. Okno było szczelnie zamknięte. -Channel? - odezwałem się. Nic. Podszedłem do drzwi łazienki i nacisnąłem klamkę. -Otwórz. - warknąłem. Nadal nic. -Nel, otwórz, kurwa, te drzwi! - tym razem krzyknąłem. Dziewczyna najwyraźniej się wystraszyła, bo wykonała mój rozkaz. Teraz stała przede mną w samej koszuli. Była taka delikatna.. krucha.. Zamknij się - karciłem się w myślach. -Długo tam stałaś? - spytałem, ciężko oddychając. Miała spuszczoną głowę, a jej blond fale, kaskadami opadały na jej twarz, zakrywając ją.

-Ja... um... -jąkała się. Chwyciłem jej podbródek, zmuszając, by na mnie spojrzała. –T-tak.. - szepnęła. Westchnąłem i chwyciłem jej dłoń.

-Co słyszałaś? - zadałem kolejne pytanie. Mogę przysiąc, że w tamtym momencie czułem, jak trzęsie się ze strachu.

-D-dużo.. - odparła cicho. Spiąłem się i pociągnąłem ją w stronę łóżka. –M-możesz mi to wy-wytłumaczyć? - wydukała niepewnie. Popatrzyłem na nią, a ona się skuliła. –P-proszę, nie bij m-mnie... - wymamrotała. Zamarłem. Co?!

-Nie miałem takiego zamiaru. Nie mógłbym podnieść na ciebie ręki. - powiedziałem zgodnie z prawdą. Usiadłem na łóżku, a ona obok mnie.

-Powiesz mi? - dociekała. Odetchnąłem ciężko.

-Handluję narkotykami. - wypaliłem. Otworzyła szeroko usta, co mnie rozbawiło.

-A-a bierzesz? - kolejne pytanie. Głośno wypuściłem powietrze z płuc.

-Nie. - odparłem krótko. Patrzyłem na nią i nie mogłem oderwać od niej wzroku. Była kurewsko pociągająca.

-A... - zaczęła, ale zamknąłem jej usta w czułym pocałunku. Matko.. jakie ona ma usta. Na początku się opierała, ale kiedy przejechałem językiem po jej dolnej wardze, uległa. Wpuściła mnie do środka i już po chwili toczyła się zacięta walka. Całowała mnie ostrożnie i namiętnie. Wplotła palce w moje włosy, na co mruknąłem cicho. Przejąłem kontrolę.

-Wszystko w swoim czasie, Skarbie. - powiedziałem, kiedy się od niej odkleiłem. Jej policzki oblały się rumieńcem. Szeroko się uśmiechnąłem.

-Ale... - zaczęła, a ja spiorunowałem ją wzrokiem. -Przepraszam. - mruknęła i spuściła głowę. –Liam? - zaczęła niepewnie.

-Tak? - zachęciłem ją, by kontynuowała.

-Mogę wrócić do domu? - spytała, bawiąc się nerwowo swoimi palcami.

-Nie. - zaprzeczyłem natychmiastowo.

-Dlaczego? - dociekała i podniosła nerwowo wzrok.

-Za dużo wiesz. - odparłem. Popatrzyła na mnie skonsternowana. Otworzyła buzię, żeby coś powiedzieć, ale nic się z niej nie wydostało. -Grzeczna dziewczynka. Zostajesz tu na noc, a potem coś wymyślimy. - oznajmiłem.

-Ja chcę iść do domu! - podniosła głos. Ugh...

-Nie. - syknąłem. Jeszcze chwila i wybuchnę, przysięgam.

-Dlaczego się ode mnie nie odczepisz?! - krzyknęła. Była na granicy płaczu.

-Bo, kurwa, nie mogę! - warknąłem. Stanęła na nogi.

-Wypuść.mnie.stąd. - wysyczała jadowicie.

-Nagle jesteś taka odważna? - zakpiłem. -Uspokój się i siądź spokojnie, dobrze ci radzę. - powstrzymywałem się od obelg.

-Przecież nic nikomu nie powiem! - krzyknęła, wyrzucając ręce w powietrze.

-Nie mam pewności. - powiedziałem. -Śpij. - mruknąłem i podszedłem do drzwi.

-Nie. - warknęła. Odwróciłem się. Koniec z tym.

-Channel, kurwa mać! - syknąłem i pchnąłem ją do przodu, przez co upadła na podłogę.

-Mam cię dość! - krzyknęła, podnosząc się. -Daj mi święty spokój! Nie chcę cię znać! - wrzeszczała, jak głupia.

-Już ci powiedziałem, że cię zdobędę, więc się uspokój. - wysyczałem.

-Nigdy nie będę twoja.. NIGDY! -krzyknęła ostatni raz, po czym usiadła na łóżku i zaczęła płakać. Wyszedłem z sypialni, trzaskając drzwiami.

*Channel*

Mam dość! Nie chcę tego. Nie chcę jego. Chcę mieć z powrotem spokojne życie. Dlaczego mnie musiało się to przytrafić? Dlaczego?!

Leżałam na tym przeklętym łóżku i miałam ochotę stąd uciec. Już kierowałam się w stronę okna, kiedy zobaczyłam moje ciuchy na fotelu.

-Ha, czyli nie jest aż taki mądry. - mruknęłam do siebie zadowolona. –Kurwa. - syknęłam, przeszukując kieszenie spodni. -Ja pierdole, zabrał mi moją komórkę. - powstrzymywałam się od krzyku. Zrezygnowana, z powrotem opadłam na łóżko i ułożyłam się wygodnie. Nie wiem ile leżałam, ale w końcu odpłynęłam.

Obudził mnie huk. Głośny huk. Nie wiedząc, co się dzieje, wyplątałam się z prześcieradeł i ostrożnie wyjrzałam na korytarz.

-Ach, to ty. - powiedziała, wyraźnie rozbawiona Alex.

-Yy... ja? - spytałam, nie wiedząc za bardzo o co chodzi.

-A kto? Chyba nie ja. - zakpiła. -Odebrałaś mi Liama. - zbliżała się do mnie blisko. Niebezpiecznie blisko.

-Ja nikogo ci nie odebrałam. - zaprzeczyłam. -On sam od ciebie najwidoczniej odszedł. -stwierdziłam.

-Zamknij się, kurwa. - syknęła. -Pożałujesz, że się tutaj pojawiłaś. - zaśmiała się szyderczo i z kieszeni spodni wyjęła scyzoryk. Zamarłam.

-C-c.. - nie mogłam się wysłowić.

-Zabiję cię, dziwko. - wysyczała i przyparła mnie do ściany. Nie mogłam nic zrobić. Zostało mi tylko czekać na śmierć.

-----------------------------------------------------------------------------------

T A D A M!

Jest sześć! :)

Tak w ogóle to strasznie Was przeprasza za opóźnienia. :(

Wena powróciła i mam nadzieję, że rozdział Wam się spodoba. ;3

Chciałam Was serdecznie zaprosić na bloga mojej przyjaciółki, którego znajdziecie TUTAJ :) dopiero zaczyna, więc proszę o komentowanie, jeśli się spodoba.

No to chyba tyle.

Kocham Was. xx @luv_myy_harreh