Chapter fifteen.

Siedziałam z rozdziawioną buzią, setny raz analizując słowa Liam'a.

"Zamieszkaj ze mną", "Zamieszkaj ze mną", "Zamieszkaj ze mną". 

Rozważałam za i przeciw i za cholerę nie mogłam dojść do porozumienia z moim mózgiem.
-Je..jesteśmy razem niecałe pół roku. - wymamrotałam, zakładając pasemko włosów za ucho. -To by było dziwne, gdybyśmy razem zamieszkali. - palnęłam, robiąc dzióbek. Liam przeniósł się do pozycji siedzącej.
-Przejmujesz się opinią innych? - spytał, z lekkim niedowierzaniem. Pokręciłam głową.
-To nie o to chodzi. - szybko zaprzeczyłam. -Sęk w tym, że nam byłoby dziwnie. Jesteśmy za młodzi. - chwyciłam jego dłoń.
-Chanel.. chociaż spróbujmy. - poprosił. -Wiem, że 6 miesięcy to nie jest dużo, ale popatrz, wytrzymałaś ze mną. - zaśmiał się, co zaraz odwzajemniłam.
-Nie wiem.. - mruknęłam. -Muszę nad tym pomyśleć. - posłałam mu uśmiech, a on westchnął.
-Okej. - rzucił krótko, po czym lekko musnął moje usta. -Jesteś głodna? - spytał nagle. Nieśmiało pokiwałam głową, a on zachichotał.
-To załóż coś na siebie i zejdź na dół, a ja przyjdę tam za chwilę. - powiedział, a kiedy wstałam z łóżka, klepnął mój pośladek. Pisnęłam cicho i lekko podskoczyłam.
-Idiota. - wymamrotałam do siebie i zaczęłam szperać w jego szafie. Wyjęłam z niej spodenki, które szybko założyłam. Wyglądałam w nich, jak w worku. Wzruszyłam ramionami i otworzyłam drzwi.
W miarę cicho zeszłam do kuchni, gdzie spodziewałam się nikogo nie zastać. Niestety, myliłam się.
-Co ty masz na sobie? - zadrżałam, kiedy głęboki i zachrypnięty głos dotarł do moich uszu. Odwróciłam się, dostrzegając potarganą burzę czekoladowych loków i szmaragdowe tęczówki, przeszywające mnie na wylot.
-Spodenki. - palnęłam. Czy to dziwne, że się go bałam?
-Nie są czasem za duże? - spytał Harry, przekręcając głowę w bok. Zrobił krok w moją stronę, a ja instynktownie cofnęłam się w tył.
-Troszeczkę. - wydukałam. Uśmiechnął się, przybliżając się do mnie. Mój oddech stał się płytszy, kiedy dłonią dotknął mojego policzka.
-Dlaczego się mnie boisz? - spytał, przejeżdżają kciukiem po linii mojej szczęki.
-W..wcale się nie boję. - potrząsnęłam głową. Brunet uśmiechnął się znowu, zakładając pasemko moich włosów za ucho.
-Oczywiście. - palnął, odsuwając się ode mnie. -Dobranoc, piękna. - wyszeptał, po czym opuścił pomieszczenie. Wypuściłam powietrze z płuc, wcześniej nie zdając sobie sprawy z tego, że w ogóle je wstrzymuję. Co się, do chuja, właśnie stało?!

~*~

Obudziły mnie mokre pocałunki. Ciepłe usta badały fakturę mojego brzucha, nie opuszczając nawet milimetra. Zamruczałam z przyjemnego uczucia i otwarłam jedno oko.
-Możesz mi powiedzieć, co robisz? - spytałam rozbawiona. Głowa Liam'a wystrzeliła w górę i dostrzegłam iskierki w jego oczach.
-Budzę cię. - zaszczebiotał, całując moje usta. Położyłam dłoń na jego karku, przyciągając do siebie i pogłębiając pocałunek. Warknął, a jego język dostał się do moich ust, wszczynając walkę. Czując chwilę odwagi, pchnęłam jego klatkę, a on ułożył się na plecach. Wdrapałam się na jego brzuch, siadając okrakiem. Zaśmiał się cicho, wplątując palce w moje włosy. Oderwałam się od niego, cicho mlaszcząc.
-Chcę być tak budzona codziennie. - wyszeptałam, trącając swoim nosem o jego. Zrobił szybki ruch i znów wylądowałam pod nim.
-Będziesz, jeśli ze mną zamieszkasz. - wymruczał do mojego ucha, a po chwili przygryzł jego płatek.
-Podjęłam decyzję. - powiedziałam nagle. Zawisł nade mną, wpatrując się w moje oczy. Przełknęłam ślinę i zagryzłam wargę.
-Więc? - spytał, kiedy nie odzywałam się przez kilka sekund.
-Zamieszkam tutaj. - odparłam, posyłając mu uśmiech. Rozpromienił się natychmiastowo i wpił się w moje usta. W tym momencie, w mojej głowie wyświetliła się scena z poprzedniego wieczora. Bałam się Harry'ego, to muszę przyznać, ale dam radę. Muszę dać.
-Idziemy na śniadanie? - spytał, odklejając się ode mnie. Oblizałam usta i skinęłam głową.
-Ale najpierw chcę wziąć prysznic. - powiedziałam. Uśmiechnął się i ostatni raz musnął moje usta, po czym wstał z łóżka i wyszedł z pokoju.
Westchnęłam, zrezygnowana. Cholera, wjebałam się w niezłe gówno. Teraz Harry będzie mnie nękał? Bez jaj. Wyśmiałam samą siebie, po czym ruszyłam do łazienki.

 *Liam's P.O.V* 

Przekroczyłem próg kuchni i spotkałem się z zadowolonymi minami chłopaków. Patrzyli na mnie, próbując wyczytać coś z mojej twarzy.
-Co się tak gapicie? - spytałem z małym zdziwieniem.
-Ja się wcale nie zdziwię, jak Chanel nie będzie mogła chodzić. - zarechotał Niall, pochłaniając kanapkę.
-To chyba nie jest twoja sprawa. - wypaliłem, łapiąc kubek z kawą, żeby mu nie przyjebać.
-Trzeba było ją uciszyć. - odezwał się Harry. -Z resztą, ja i tak zrobiłbym to lepiej od ciebie. - dodał, uśmiechając się kpiąco.
-Spróbuj ją tknąć choćby małym palcem, a urwę ci jaja. - wysyczałem, robiąc krok w jego stronę.
-Co zrobisz? Bo chyba się, kurwa, przesłyszałem. - warknął. Zacisnąłem dłonie w pięści, a kiedy zobaczyłem, że się szczerzy, nie wiele myśląc, jedną ręką wymierzyłem cios w jego szczękę, a drugą chwyciłem go za szyję i przyparłem do ściany.
-Nie, kurwa, nie przesłyszałeś się. Nawet się do niej nie zbliżaj, bo cię zabiję. - zagroziłem. Harry zaśmiał się gardłowo, a w moim wnętrzu rozpętało się piekło. Złapałem go za kołnierz koszuli, dociskając mocniej do ściany.
-Co tu się dzieje, do chuja pana?! - krzyknął Louis, który pojawił się w pomieszczeniu. Zignorowałem go całkowicie. Wymierzyłem kolejny cios, tym razem w brzuch, co spotkało się z jękiem Stylesa. W miarę szybko się pozbierał i wykorzystując moją chwilę nieuwagi, zamachnął się, celując w moją twarz. Nie panując nad sobą, pchnąłem go na stół. -Kurwa mać! Liam! - darł się Lou. Po chwili poczułem, jak ktoś chwyta moje ramiona i próbuje odciągnąc od Harry'ego. -Chanel na to patrzy, idioto! - ryknął, a ja spojrzałem w kierunku drzwi. Moja dziewczyna stała tam, trzęsąc się, a jej oczy cały czas produkowały łzy. Moje ciało powoli ogarniał spokój. Oddychałem szybko i głęboko.
-Co..co tu się stało? - wydukała, a ja wiedziałem, że była na granicy. Aria i Victoria stały obok niej. Dopiero teraz zorientowałem się, że tu są.
-Puść mnie, kurwa. - syknąłem do Zayn'a, który trzymał mnie cały czas. Zrobiłem krok w jej stronę, a ona jeden w tył. -Chanel.. - szepnąłem słabym głosem. Pokręciła głową, a blond kosmyki włosów zasłoniły jej twarz. Nie czekając dłużej, pobiegła schodami na górę. -Chanel! - krzyknąłem ostatni raz, ale nie zareagowała. Szybko przecisnąłem się między dziewczynami, podążając za nią.
Nacisnąłem klamkę, wchodząc od pomieszczenia. Blondynka biegała po całym pokoju, zbierając swoje rzeczy.
-Gdzie się wybierasz? - spytałem, a ona się wzdrygnęła, jednak nie odwróciła się w moją stronę. Zapięła torbę i pociągając nosem, ruszyła w kierunku drzwi. -Gdzie się wybierasz? - powtórzyłem znowu.
-Do domu. - warknęła, nie podnosząc wzroku. Podjęła kolejną próbę, ale znów się jej nie udało. Zrezygnowana, opuściła torbę na ziemię. -Dlaczego to, kurwa, zrobiłeś?! - krzyknęła, waląc pięściami w mój tors. -Dlaczego pobiłeś Harry'rego?! - pytała. Stałem prosto, nie reagując na to, co robi. -Dlaczego?! - wrzasnęła znowu. Chwyciłem jej nadgarstki, przyciągając ją do siebie. -Puść mnie! Jesteś dupkiem! - wyrywała się. -Nienawidzę cie, rozumiesz? - łkała, mocząc moją koszulkę. -Nienawidzę... - wyszeptała, a ja przytuliłem ją mocno.
Kiedy sobie odpuściła, objęła mnie w talii, wtulając się z moją klatkę piersiową. Wziąłem ją na ręce, przenosząc na łóżko, po czym ułożyłem się obok niej. Wtuliła się w mój bok, a ja objąłem ją ręką.
-Dlaczego to zrobiłeś? - wyszeptała, kreśląc nieznane wzory na moim brzuchu. Westchnąłem.
-Nieważne. - palnąłem, modląc się, by odpuściła. Ta, złudne nadzieje.
-Powiedz. - rozkazała. Jęknąłem, przeczesując włosy.
-Mam dość tego, że się do ciebie przystawia. Jesteś moja. - powiedziałem. Niespodziewanie wdrapała się na mnie, siadając okrakiem.
-Patrz mi na usta : kocham tylko ciebie. - wyszeptała. Uśmiechnąłem się, kiedy wpiła się w moje wargi. Przewróciłem nas, zawisając nad nią. Przygryzłem jej dolną wargę, a ona jęknęła cichutko. Warknąłem gardłowo, kiedy wtargnęła swoim językiem do wnętrza moich ust, wszczynając walkę. Zdziwiła mnie jej nagła odwaga, ale nie narzekałem.
-Też cię kocham. - mruknąłem między pocałunkami. Pchnęła mnie lekko, kiedy uniosłem się na łokciach. Zachichotałem, podwijając jej koszulkę. Zapowiadał się ciekawy dzień.

-----------------------------------

Wiem, że chujowe zakończenie.

Wiem, że krótko.

PRZEPRASZAM.

W ogóle, to coś się stało i rozdział, który dodałam na początku był całkiem inny, niż powinien, dlatego dodaję go jeszcze raz. 

Przepraszam za kłopot. 

Tak w ogóle, to przepraszam, jeśli znajdziecie tu jakieś błędy.

Jestem chora, w poniedziałek jadę do szpitala.

Nie wiem, co mi jest. 

Starałam się naprawić rozdział, ale nie wiem, czy mi się udało.

Zastanawiam się, czy będzie druga część. 

Zostało nam tylko 5 rozdziałów i epilog. 

Dajcie znać, co o tym sądzicie. 

I mam do was prośbę :

w komentarzach powiedzcie, co myślicie o zachowaniu Harry'ego. 

Tylko proszę o szczerą opinię. 

Tak na koniec :

Jezuuu, ale ona piękna *o*

(Jakby ktoś nie wiedział, to jest Chanel [Dianna Argon])

Kocham Was. xx

@luv_myy_harreh