Chapter seventeen.

MUZYKA

*Chanel's P.O.V*

Ciepłe ramiona owinięte wokół mojej talii dawały mi poczucie... bezpieczeństwa? Tak, to chyba to. 

Nadal nie mogłam otrząsnąć się po tym, co zdarzyło się w parku. Drżałam. Nie z zimna. Z przerażenia. 

-Shh.. - Liam szeptał do mojego ucha, a jego ciepły oddech owiewał skórę mojej szyi. Co z tego, że mnie bronił? Prawie go zabił. To nie tak, że nie byłam mu wdzięczna, bo byłam i to cholernie, ale teraz stwierdzam, że nie chcę go takiego widzieć nigdy więcej. NIGDY. 

Wiem, że nie mógł by mnie nie skrzywdzić. Mimo to przerażał mnie, kiedy był taki, jak wtedy. No proszę... Która dziewczyna chciałaby zobaczyć to, co ja? Chyba żadna. 

Gorąco oblało całe moje ciało. Dłoń mojego chłopaka spoczywała na moim brzuchu, a jego głowa znajdowała się w zagłębieniu mojej szyi. Delikatnie go od siebie odsunęłam. 

-Co robisz? - wymamrotał zachrypniętym od snu głosem. -Jest 3 w nocy. - zauważył, przecierając twarz. 

-Ja.. um.. idę się czegoś napić. - oznajmiłam. Popatrzył na mnie z mały zdziwieniem, ale chwilę później opadł na miękkie poduszki. Odebrałam to, jako znak, że mogę iść. Tak, zaraz po powrocie do domu oświadczył mi, że mam się nigdzie bez niego nie ruszać. I co miałam zrobić? Zgodziłam się.

Dreptałam przez korytarz w koszulce Liam'a, która sięgała mi do połowy ud. Starałam się nie zrobić żadnego hałasu i udawało mi się to. 

Kiedy znalazłam się w kuchni, nalałam sobie wody do szklanki, po czym usiadłam na parapecie, przyglądając się spadającym płatkom śniegu. Z dnia na dzień białego puchu przybywało. Kiedy byłam mała, zawsze cieszył mnie ten widok, a teraz? Było mi to obojętne. Nie wiem, czy było to spowodowane tym, że dorosłam, czy tym, ile ostatnio działo się w moim życiu. 

-Chanel? - głęboka chrypka sprowadziła mnie na ziemię. Odwróciłam głowę, dostrzegając Harry'ego, stojącego w progu. -Co jest? - spytał, przyglądając mi się. Przygryzłam wnętrze policzka.

-Nic, patrzę sobie. - odparłam, biorąc kolejny łyk wody. Miałam nadzieję, że odpuści. Niestety, rozczarowałam się.

-Co cię trapi? - usiadł na przeciwko mnie, skanując wzrokiem moją twarz. Nie powiem, że nie byłam zdziwiona. Styles nigdy wcześniej nie interesował się mną zbytnio, a sytuacja sprzed dwóch tygodni okazała się zwykłym żartem. 

-Przecież mówię, że nic. - wzruszyłam ramionami, starając się go zbyć. Przekręcił głowę w bok. 

-Pieprzenie. - prychnął pod nosem. I nie wiem, co się w tamtym momencie stało, ale moja wewnętrzna tama pękła, dając upust wszystkim emocjom. Szloch wydostał się z moich ust, a ciało zaczęło drżeć. Znowu. 

-Ja... nie chcę t-tak.. - jąkałam się. Konsternacja była widoczna na twarzy zielonookiego. Spuściłam głowę.

-Ej.. mała, popatrz na mnie. - mruknął, podnosząc mój podbródek do góry. -A teraz powiedz mi, o co chodzi. - zażądał. Łapałam głębokie oddechy, starając się opanować. 

-Bo... Liam... on... - dukałam. Nie wiem, co się ze mną działo. Nie mogłam sklecić porządnego zdania. Harry czekał cierpliwie, nie spuszczając ze mnie wzroku. -Boję się go. - wypaliłam nagle, a brunet jakby zesztywniał. 

-Przecież... on nigdy nic ci nie zrobił. - powiedział, potrząsając głową. -Czemu się go boisz? Po tym, co stało się w parku? - pytał, a ja jedynie przytakiwałam głową. 

-Wiem, że nie mógłby mnie skrzywdzić, ale... przeraził mnie wtedy i... kurwa. - syknęłam, ocierając policzki. Przekręciłam głowę, z powrotem patrząc w okno. 

-Coś czuję, że nie tylko o to chodzi. - mruknął, oblizując wargi. Przełknęłam ślinę. 

-Tak. - szepnęłam, nerwowo bawiąc się palcami. 

-Chanel, co ty... - głos Liam przebił się przez mój szloch. Natychmiast popatrzyłam w jego kierunku, w duchu błagając, żeby nie wpadał w szał. -Co się tutaj dzieje, co kurwy nędzy? - wypalił, widząc moje drżące ciało. Harry podniósł się z miejsca, a ja błagałam go niemo, żeby został. Pokręcił głową. 

-Chyba musicie sobie coś wyjaśnić. - zauważył, robiąc miejsce mojemu zdezorientowanemu chłopakowi, po czym opuścił kuchnię. Li przymrużył oczy, patrząc na mnie.

-Czemu płaczesz? - spytał, nie ukrywając zdziwienia. 

-Musisz się zmienić. - wypaliłam bez zbędnych ceregieli. Uniósł brwi, podchodząc bliżej mnie, aż w końcu zajął wcześniejsze miejsce Harry'ego. Chciał złapać moją dłoń, ale szybko ją zabrałam.

-O co ci chodzi? - mruknął, kompletnie zbity z tropu. Nie dziwię mu się, ale to nie znaczy, że będę milsza. 

-Musisz z tym skończyć, rozumiesz? Z narkotykami, z bójkami... musisz się zmienić. - powtórzyłam, a mimika jego twarzy zmieniała się z każdym kolejnym wypowiedzianym przeze mnie słowem. 

-Wiesz dobrze, że nie zmienię się z dnia na dzień. - rzucił, potrząsając głową. Przełknęłam ślinę. 

-Albo to zrobisz, albo... - wzięłam głęboki wdech, a on go wstrzymał. -...albo odchodzę. - szepnęłam, podnosząc wzrok i patrząc w jego karmelowe tęczówki. Wyraz twarzy bruneta nie wyrażał żadnych emocji. 

-N-nie możesz. - zająknął się. Kto by pomyślał, że Liam Payne się stresuje. 

-Mogę i zrobię to, jeśli dalej taki będziesz. - powiedziałam całkiem poważnie. Skończyłam z owijaniem w bawełnę. 

-Chanel, przecież... dotąd ci to nie przeszkadzało. - mamrotał, cały czas na mnie patrząc.

-A skąd wiesz? Pytałeś o to kiedykolwiek? - słowa wypływały z moich ust, a ja nie mogłam tego kontrolować. Byłam cholernie zdenerwowana. -Chcę żyć normalnie. Tak, jak wtedy, kiedy jeszcze cię nie znałam. - powiedziałam, a dopiero chwilę później zdałam sobie sprawę z tego, jak to zabrzmiało. 

-Czyli... chcesz mnie zostawić, tak? - spytał słabym głosem, a w jego tęczówkach majaczył strach i ból.

-Nie. - raptownie potrząsnęłam głową. -Chcę, żebyśmy byli normalną parą. Chcę wiedzieć, że już nigdy nie będę musiała patrzeć na twoje rany, kiedy ktoś cię pobije... że nigdy nie będę musiała odczuwać strachu, opuszczając dom... chcę czuć, że jestem bezpieczna. - wyszeptałam, a łza spłynęła po moim policzku.

-Jesteś bezpieczna. - powiedział z naciskiem, łapiąc moje dłonie. 

-Nie. - zaprzeczyłam, zamykając oczy. 

-Wiesz dobrze, że zrobię wszystko, żeby cię chronić. - uparcie trzymał przy swoim. Popatrzyłam na niego mimo, że mój obraz coraz bardziej się rozmazywał. 

-A co, jeśli ktoś na ciebie doniesie? Jeśli policja dowie się, że handlujecie narkotykami? Co wtedy? - pytałam, a moja dolna warga drżała. 

-Tak się nie stanie. - obiecał. Parsknęłam śmiechem. 

-Nie wiesz tego. - szepnęłam. Przyciągnął mnie do siebie w mocnym uścisku. 

-Ja... postaram się zmienić. - powiedział w moje włosy. Wstrzymałam oddech, odsuwając się od niego. -Obiecuję, że postaram się z tym skończyć. - odgarnął kosmyk moich włosów za ucho, gładząc kciukiem mój policzek. Uśmiechnęłam się słabo. Tak dawno chciałam to usłyszeć. 

-Dziękuję. - szepnęłam, stając na palcach i złożyłam na jego ustach krótki pocałunek, po czym wtuliłam się w jego tors. 

-------------------------------------

Heej! x

Krótki, wiem.

Ale to dlatego, że do końca zostały trzy rozdziały. 

Teraz już dłuższych nie będzie. :)

Liczę na szczere opinie.
Kocham Was.
@hazzsunshine