Chapter twenty.

MUZYKA

*Liam's P.O.V*

Wybiła północ. Delikatnie ułożyłem Chanel na miękkich poduszkach i szczelnie okryłem kocem. Biorąc głęboki oddech, podniosłem się z łóżka, szybko ubierając ciuchy.

Z garderoby zabrałem wszystko, co miałem, pakując to do torby. Kiedy byłem gotowy opuścić pokój, mój wzrok ostatni raz zatrzymał się na blondynce. Była taka spokojna. Jej klatka piersiowa unosiła się równomiernie, a usta wykrzywiały w uśmiechu. Po cichu podszedłem do łóżka, pochyliłem się na nią i na jej czole złożyłem najczulszy pocałunek, jaki udało mi się wyiskać. 

-Kocham cię. - szepnąłem, po czym odwracając się na pięcie, opuściłem pokój. Zbiegłem do holu, na ramiona zarzuciłem skórzaną kurtkę i wyszedłem z domu, kierując się w stronę czarnego SUV'a. 

Jadąc samochodem odczuwałem dziwny niepokój. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Zawsze byłem gotowy na wszystkie akcje, ale teraz... To chyba była świadomość, że coś może pójść nie tak. Że coś może się stać i jakimś cudem psy mnie nakryją. 

Dojeżdżając na miejsce, pokręciłem głową odganiając od siebie wszystkie myśli. Mój wzrok skupił się na starym magazynie i kimś stojącym przed nim. 

Zabierając torbę, wysiadłem z samochodu. Zmrużyłem oczy, starając się rozpoznać kim jest ten facet. Po chwili mnie oświeciło. 

-Miło cię znowu widzieć. - odezwał się fałszywie miłym tonem.

-Jednak nie posłuchałeś dobrej rady. - zauważyłem, podchodząc bliżej niego. Zaśmiał się ironicznie, wbijając dłonie w kieszenie spodni. 

-Czy ja kiedykolwiek kogoś słuchałem? - spytał, wzruszając ramionami. -Nie przyszedłem tutaj po to, żeby obić ci mordę. Potrzebuję czegoś mocnego, co podobno masz. - powiedział, skupiając wzrok na torbie z narkotykami. 

-Mordę to ja mogę obić, ale tobie. - syknąłem, czując powoli budującą złość.

-Och, proszę. - Dylan parsknął śmiechem. -Podporządkowujesz się swojej Księżniczce i twierdzisz, że możesz mi coś zrobić? Jesteś w wielkim błędzie. - szydził. Wziąłem głęboki wdech, zaciskając pięści. 

-Chanel do tego nie mieszaj. - warknąłem. Uniósł brwi w zdziwieniu. -Nie mam czasu na pogaduszki. Ile? - spytałem, nie spuszczając z niego oczu. 

-Tyle, ile było omówione. - odparł wymijająco.

-To znaczy ile? - wysyczałem, powoli tracąc cierpliwość.

-Jezus, koleś. Okres masz, czy jak? - zarechotał, a ja w tamtym momencie przestałem na sobą panować. Podszedłem do niego, łapiąc za kołnierz kurtki i przygwoździłem go do ściany. 

-Przestań mnie wkurwiać, Brown. - syknąłem, a w jego tęczówkach tańczyły iskierki gniewu. 

-Radziłbym ci zabrać te łapska. - warknął, odpychając mnie od siebie. Jednak nie dałem za wygraną. Zwinąłem dłoń w pięść, wymierzając coś w twarz. Jego głowa wystrzeliła w bok, a z nosa momentalnie pociekła krew. Odsunąłem się lekko, łapiąc oddech, po czym zamachnąłem się bijąc drugi raz. Opadł na ziemię, wypluwając czerwoną ciecz. 

-I kto tu teraz jest w błędzie? - zapytałem sarkastycznie. 

-Myślisz, że to coś ci pomoże? - splunął, próbując stanąć na nogi. Zachwiał się lekko, ale w końcu się wyprostował. Wierzchem dłoni otarł zasychającą krew, po czym spojrzał na mnie z uśmiechem. -Nie wiem, czy jesteś tak tępy, czy po prostu udajesz. - kręcił głową, otrzepując ubrania. Z magazynu wyłoniło się dwóch mężczyzn z bronią w ręku. Natychmiast zareagowałem, łapiąc Dylan'a za szyję, a do jego skroni przystawiłem swoją.

-Z tego co wiem, miałem ci tylko sprzedać kilka działek, a ty zastawiasz na mnie pułapkę? - spytałem ironicznie, lepiej przyglądając się jego pomocnikom. -Nie ładnie tak. - mruknąłem.

-Obeszłoby się bez tego, gdyby nie twoje pierdolone ego. - wychrypiał, starając się mnie odepchnąć.

-Myślisz, że jesteś cwany? Niestety grubo się mylisz. - stwierdziłem, wzruszając ramionami. Odbezpieczyłem broń, a on przełknął ślinę. Nie wiem, jakim cudem, ale zgiął rękę w łokciu, wymierzając cios w mój brzuch, dzięki czemu go puściłem. W miarę szybko się otrząsnąłem i widząc, jak jeden z tych młodych kolesi celuje we mnie, stanąłem prosto gotów, by go wyprzedzić. Nacisnąłem spust, najpierw celując w jego nogę, a później nakierowałem pistolet w stronę Dylan'a. Jako, że nie miał niczego do obrony, uniósł ręce w geście kapitulacji. Zaśmiałem się głośno. -Poddajesz się? - spytałem sarkastycznie.
-Nawet jeśli teraz to zrobię, wiesz dobrze, że to nie będzie koniec. - warknął, a ja uniosłem brwi.
-Nie masz jaja, żeby mnie pokonać. - rzuciłem, wciąż mając go na celowniku.
-Kto tu nie ma jaj? Gdybyś nie był pizdą, już dawno byś mnie zastrzelił. - stwierdził, wzruszając ramionami.
-Zawsze mogę to jeszcze zrobić. - uśmiechnąłem się, co nie było szczere ani w jednym procencie.
-Sam dobrze wiesz, że byś tego nie zrobił. Jesteś zbyt miękki. - zarechotał, a ja znów odbezpieczyłem broń. Drugi chłopaczek, który nam się przyglądał, odważył się nagle i w ciągu sekundy, kulka trafiła w moje ramię. Jęknąłem, kładąc rękę w tamto miejsce i nie czekając dłużej, strzeliłem, celując w jego brzuch.
-Rzuć broń! - donośny krzyk wdarł się do moich uszu. Moje serce stanęło na moment, kiedy zdałem sobie sprawę, co się dzieje. -Rzuć broń, powiedziałem! - i znowu. Poluzowałem uścisk, a pistolet opadł na ziemię.

*Chanel's P.O.V*

MUZYKA

Obudziłam się i uśmiech od razu wpełzł na moje usta. Przeciągając się, ręką macałam miejsce, gdzie kilka godzin wcześniej leżał Liam. Teraz go tam nie było. Otworzyłam oczy, skanując pokój. Nic. Kompletna pustka. Wzruszając ramionami, stanęłam bosymi stopami na miękkim dywanie i ziewając, ruszyłam do łazienki.
W pełni gotowa, weszłam z powrotem do pokoju z nadzieją, że będzie tam mój chłopak, ale kolejny raz się rozczarowałam. Rozczesując włosy, zastanawiałam się, gdzie go wywiało.
-A może... nie, nie zrobiłby tego. - potrząsnęłam głową. Mimo to, moje nogi same pokierowały mnie do garderoby. Weszłam do środka, patrząc na "sejf". Był zamknięty, co mnie nie zdziwiło. Żeby się upewnić, podeszłam jeszcze bliżej i szarpnęłam za klameczkę. Nic mi to nie dało, bo drzwiczki ani drgnęły. Westchnęłam i wzruszając ramionami, wróciłam do sypialni. Zabrałam telefon i wyszłam, kierując się do kuchni.
Najbardziej dziwił mnie fakt, że w całym domu było cicho. Jakby nikogo nie było, co później okazało się prawdą.
Kiedy znalazłam się w holu, rozległ się dzwonek do drzwi. Uniosłam brwi i nacisnęłam klamkę, przyciągając drewnianą powłokę w swoją stronę.
-Ariana! - pisnęłam, przytulając ją mocno. Odwzajemniła gest.
-Jak się czujesz? - spytała, kiedy kierowałyśmy się do salonu.
-W porządku... tak myślę. - uśmiechnęłam się. -A ty? - usiadłam na kanapie, włączając telewizor.
-Jest okej. - mruknęła, patrząc na wyświetlacz telefonu.
-Coś się stało? - zmarszczyłam brwi, przyglądając jej się uważnie.
-Nie. - szybko zaprzeczyła, potrząsając głową. Zdziwiło mnie to trochę, ale już o nic więcej nie pytałam.
-Zrobię kawę. - zaproponowałam. Skinęła, a ja ruszyłam do kuchni.
Kiedy woda się gotowała, z pokoju obok dosłyszałam głos Arii. Podeszłam bliżej, wytężając słuch.
-Nie... Proszę nie mów mi, że... Ale jak to możliwe? To nie miało tak być... Nie mogę... Boję się... Dobra... Tak, czekam. - i cisza. Potem stukot obcasów, a sekundę później stanęła obok mnie. -Chanel... - szepnęła, a wtedy...
-WIADOMOŚCI SPECJALNE. - głos reporterki zwrócił moją uwagę. Natychmiast znalazłam się w salonie. -Jak już mówiliśmy, Londyński diler narkotyków, Liam Payne, został złapany tej nocy. - zdjęcie mojego chłopaka pojawiło się na ekranie. -Jakby tego było mało, mężczyzna miał przy sobie broń. Z tego, co mówi policja, gangster postrzelił dwójkę nastolatków, a na celowniku miał znanego oraz ściganego od dawna, Dylan'a Brown'a. - teraz dla odmiany pokazano jego zdjęcie. -Payne został zatrzymany. Niedługo obędzie się rozprawa. - i koniec. Mój żołądek zacisnął się nieprzyjemnie i poczułam łzy napływające mi do oczu. Potrząsnęłam głową, przykładając dłoń do ust. Byłam w kompletnym szoku.
Ariana wołała mnie kilka razy, ale nie reagowałam. Nagle poczułam, jak fala gorąca rozlewa się po całym moim ciele. Ściany zaczęły się przybliżać, a świat wokół wirować. Wzięłam głęboki wdech, kładąc drugą rękę na klatkę piersiową.
Bez żadnego uprzedzenia, moje ciało osunęło się na podłogę, a przed oczami miałam tylko ciemność. Dźwięk mojego imienia było ostatnim, co usłyszałam przed utratą przytomności.

--------------------------------------------------

PADA BUM TSSS!

Witam! 

Tak o to kończymy pierwszą część tej historii.

Jak się podoba?

Nie zabijajcie, proszę.

To było zaplanowane od samego początku.

Kiedy tylko wpadłam na pomysł, żeby zacząć pisać tego bloga, 

już wiedziałam, jak się skończy.

jfsbasufbosaufboasfubao *o*
Liaaaaaaaam! <3

Jutro pojawi się epilog :)
Liczę na szczere opinie.
Kocham Was. xx
@hazzsunshine